Dyskusja zatytułowana „Technologia spotyka pedagogikę w szkolnictwie wyższym” zgromadziła menedżerów AV i technologii nauczania z wiodących uniwersytetów, aby wspólnie zastanowić się, w jaki sposób technologia i pedagogika mogą ze sobą harmonijnie współdziałać.
Prostota przede wszystkim
Silnym tematem całej rozmowy była prostota . Pracownicy uczelni nie chcą zmagać się ze skomplikowanymi systemami na sali wykładowej. Jak ujął to jeden z panelistów: „Im prościej, tym lepiej. Nikt nie chce wyjść na idiotę przed 150 studentami”.
Standaryzacja w salach wykładowych i dydaktycznych była uznawana za niezbędną – studenci i pracownicy muszą wiedzieć, czego się spodziewać, wchodząc do danej przestrzeni. Musi jednak pozostać miejsce na elastyczność, aby dostosować się do różnych stylów nauczania i specjalizacji.
Technologia jako czynnik umożliwiający
Technologia nie powinna być stosowana sama w sobie, lecz wspierać dydaktykę . Wprowadzane nowe narzędzia często zmieniają podejście do nauczania, od odejścia od projektorów sufitowych na rzecz interaktywnych ekranów dotykowych, tablic cyfrowych i kodów QR. Liderzy kadry dydaktycznej odgrywają kluczową rolę w pomaganiu kolegom we wdrażaniu nowych rozwiązań, pokazując, jak usprawniają one nauczanie, a nie je komplikują.
Hybrydowa nauka: trwałe dziedzictwo pandemii
Pandemia zmusiła uniwersytety do szybkiej adaptacji, wprowadzając rozwiązania hybrydowe niemal z dnia na dzień. Choć wiele z tych systemów było początkowo „składanych”, obecnie przekształciły się w cenne zasoby. Narzędzia hybrydowe są wykorzystywane nie tylko przez studentów uczących się zdalnie, ale także przez wykładowców gościnnych i specjalistów z branży, którzy mogą przesyłać materiały do sal wykładowych bez konieczności kosztownego dojazdu.
Jednak hybryda niesie ze sobą wyzwania: jednoczesne zarządzanie uczestnikami w sali i zdalnie często wymaga obecności drugich pilotów lub wsparcia technicznego. Instytucje dokonują obecnie przeglądu wczesnych sal hybrydowych, aby je uprościć i zwiększyć niezawodność.
Dostępność i integracja
Dostępność nie jest już kwestią drugorzędną. Od mównic z regulacją wysokości, przez systemy wspomagające słyszenie, po przestrzenie przyjazne osobom neuroatypowym, uniwersytety na nowo analizują sposób, w jaki sale wykładowe służą wszystkim studentom. Niektóre instytucje podkreślały ścisłą współpracę z działami wsparcia osób z niepełnosprawnościami w celu tworzenia rozwiązań szytych na miarę, podczas gdy inne przyznawały, że dostępność była do niedawna wyizolowana i niedoceniana.
Oczekiwania wobec studentów uległy zmianie
Dzisiejsi studenci przychodzą na uniwersytet, korzystając z ekranów dotykowych i platform współpracy przez cały okres studiów. Ich oczekiwania są wysokie. Jak zauważył jeden z panelistów: „Nastąpiło przejście od pytań studentów: »Czy mogę to zrobić?« do »Dlaczego nie mogę tego zrobić?«”.
Studenci domagają się również przestrzeni umożliwiających współpracę w małych grupach i spotkania hybrydowe, co odzwierciedla coraz większe przenikanie się nauki i życia zawodowego.
Pytanie o sztuczną inteligencję
Patrząc w przyszłość, sztuczna inteligencja zdominowała dyskusję końcową. Konsensus był taki, że sztuczna inteligencja nie zastąpi nauczycieli, ale stanie się narzędziem codziennego użytku, kształtując ocenę, projektowanie kursów, a nawet planowanie sal audiowizualnych. Jak podsumował jeden z uczestników: „To nie sztuczna inteligencja odbierze ci pracę, ale osoba, która nauczy się lepiej ją wykorzystywać”.
Przyszłość partnerstwa
Dyskusja jasno pokazała, że przyszłość szkolnictwa wyższego nie leży w wyborze między pedagogiką a technologią, lecz w ich łączeniu. Technologia musi dawać nauczycielom i uczniom siłę, a nie ich przytłaczać. Sukces zależy od dialogu: między technologami a naukowcami, między instytucjami a ich studentami oraz między uniwersytetami a samym sektorem technologicznym.
W obliczu przyspieszonej ery zmian, w której znajdują się uniwersytety, jedna zasada pozostaje niezmienna: prostota, inkluzywność i pedagogika w centrum uwagi.
